Erkek dediğin şiirini Cancım Dündarcım değil de ben yazmış olsaydım eğer şiirden ziyade tek bir cümle olurdu:
Erkek dediğin kitap okumalıdır.
Her ne menemse böyle bir takıntım var idi zamanında, hala var ama çaktırmıyorum. Yolda, metroda, otobüste sürekli elinde gazete okuyan ve genellikle nedense hep spor sayfasını okurken denk geldiğim erkekleri gördükçe delleniyordum. Bu bende öyle bir takıntı haline gelmişti ki sürekli etrafımı tarıyorum bir tane aklı selim, eli kitap tutan bir adam illa ki bulacağım.
Hayır benim olmasa da olur, ama nolur olsun böyle adamlar diye tek üzüntüm.
Günlerden bir güüün, lise sondayım o zaman okul çıkışı dershaneye gideceğim. Metroda baktım kumral saçlı, çimen yeşili gözlü, benim yaşlarımda bir çocuk elinde orta kalınlıkta bir kitap yürüyor. Nasıl mutlu oldum ama Arşimet suyun kaldırma kuvvetini bulduğunda o kadar sevinmemiştir.
Ne okuyor acaba diye düşünürken bir baktım peşine takılmışım taktım kafaya ne okuduğunu göreceğim. Bir de aksilik değil mi tersi yöne gidiyor, yanımda bir arkadaşım vardı yazık o da nereye yaa diye peşimden sürükleniyor.
Gözlerimi kıstım yanından geçerken şahin gibi hedefe kitlendim ve kitabın adını okudum:
EHLİYET SINAV SORULARI.
Devamını anlatmıyorum komik değil çünkü. Pislik çocuk oysa nasıl da heveslenmiştim.
Kıssadan hisse dağılın lan.
