14 Kasım 2010 Pazar

Nanik

Hiç umudumu yitirmeyecek kadar aptal olmanın gururunu yaşıyorum. Hayat bana öyle ortalar veriyor ki dönüp herkese bir nanik çekebilirim. Nasıl zamanında acımadı kii diye dönüp gülümseyebildiysem, bu gün de yarınımı elimde tutmayı bilirim, bilmek lazım. Geçmişime bakıpta, bugünümü geçmişimle kıyaslasalar da anlamıyorum ki geçmişimdeki gibi devam edecek olsaydı ilişkilerim çıkarmazdım ki onları hayatımdan. Mutlu olmak illa sonu gelecekmiş, sevgiler tükenecekmiş gibi bakmaya ne güzel de alıştırmışlar bizi.  Bu defa herşeye ve herkese rest çekme gücünü hissediyorum bedenimde, ben kaderimi ilaha bırakmaktan vazgeçeli çok oldu. En azından bişeyleri kaybedince oturup kaderime ağlamıyorum, kendime sövüp hırslanıp devam etme gücünü ediniyorum.

Siz de deneyin oluyor, memnun kalmazsanız da kalmayın napalım.
Alan memnun satan memnun.

1 yorum:

  1. kaderi ilaha bırakmamak . . . . gelecekteki yazılarında böyle olsun lütfen , başarılar ;)

    YanıtlaSil